Bir düş gördü uyandı. Oysa ne kadar da mutluydu. Düşünün gerçek olmadığını anlayınca gerçekleştirmeye çalıştı. Olmadı. Tekrar denedi aynı düşü görmeyi. Ve denedi hiç uyanmamayı. Ama hep en güzel yerinde uyandı. Gerçekleştirmeye çalıştı hayalini. Gözlerini kapattığında o kadar gerçekti ki ona bunu anlatamadı. İnandıramadı mutluluğun ne kadar yakında olduğuna. Oysa biliyordu işte, görüyordu, ama nasıl anlatabilirdi ki? Ne dese zaman çarpıyordu yüzüne, ne dese yine geç kaldın diyordu gerçekler. Ve o gecikmiş mutluluğunu ararken bilemezdi karşısındakinin mutluluğun mızıkçısı olduğunu. Mutluluğun mızıkçısıydı zaman ve o zamana karşı gelemeyen, o da suç ortağıydı. Durdu, düşündü… Bir o mu kalmıştı mutluluğun hayalini kurarken mutsuz.
Sonra bir gece tekrar aynı düşü gördü. Mutluluğu gördü. Yaklaştı, yaklaştı, biraz daha yaklaştı… o değildi. Evet o değildi. Benzetmişti belki de. Beklemeye başladı düşlerini gerçekleştireceği anı. Ve beklemeye başladı o düşünde gördüğü zamansız hayali. Zamanı yoktu onun. Aynı onun gibi. Ne zaman çıkıp geleceği hiç belli olmazdı. Ama gecikmeyecekti… zamanı yoktu onun. Beklemek yeterliydi. Mızıkçı değildi. Hayali bozmayacaktı. Bir gün elbet gelecekti. Çünkü söz vermişti…
.
Emrah Yumuk
04.09.2008
.