Neden yenilir insan bir gece ansızın kendi masalına? Oysa zaman silmiştir zamansız gelişleri. Bir düş müdür gerçeğe meydan okuyan? Oysa gerçek yıkmıştır bütün hayallerini.
Kendini neyle kandıracağını bilemeyecek kadar biçare bu yalnızlık. Kimse yalnızlığı sevemezdi. Ama yalnızlık seni sevdi. Sen de mecbur yalnızlığı…
Bir düş yaratmıştın ya. Hani bir yüze yüklemiştin bütün hayallerini. Bir çift göze… Kendini bulmuştun orda. Sevmiştin yansıyan yüzünü. Farketmemiştin de sevmiştin onu. Daha neyi sevdiğini bilmeden onsuz yapamayacağını zannetmiştin. Ama çok geçti artık masal başlamıştı orta yerinden. Bırakamazdın. Çünkü masalını anlatamazdın. Eskiyemeyecekti işte. Nerde başladıysa orda bitecekti bir gün. Gözlerinde…
Ve sen gecenin en karanlığına kalbinle girdin. Sokağın sessizliğinde çığlığını duydun. Kelimeleri kalbine batırırken gördüğün düşle hayalini besledin. Sana dair ne varsa ondaydı. Ona dair ne varsa hep sende. Bir sen vardın, o ise senin yarattığın başka bir yüz. Sen gibi, aynadaki yansıman gibi. Onu aradın hep, o yoktu. Bulduğunu sandın ama gerçekler tekrar yüzüne çarptı. Hayallerinle gerçeklerin kesiştiği bir yer olmalıydı. Onu orda bulmalıydın. Bulduğunu sandığın anda hep kaybettin. Sevdiğini gördüğün anda hep terkettin.
Sen hiç istememiştin ki o rüyadan uyanmayı. Sonsuza kadar aynı rüyada kalsan olmaz mıydı? Uyanmak gerçekleri hissetmekti. Gerçekler de alabildiğine soğuk. Üşürdü kalbin her rüyadan uyanışında. Seni kim saracaktı? Yalnızlık mı?
Emrah Yumuk
11.09.2008