Gün daha doğmadan aklındaydı açılmak o masmavi denizlere. Hem de yalnız başına. Güneşin doğmasını sabırsızlıkla bekliyordu. Çünkü o maviyi seviyordu. Ufak bir çanta aldı yanına. İçinde yosun tutmuş yalnızlığı ve kanrevan umutları… geçmişine dair ne varsa bıraktı giderken. Kimseye hoşça kal bile demeden çekti gitti aniden… kimse de farkında değildi zaten.
Güneş yavaş yavaş doğarken hazırdı artık. Yolculuktu bunun adı. Ama ne yol vardı, ne de varacak bir liman. Ona nerde olduğunu gösterecek tabelalar yoktu. Sadece boyaları dökülmüş bir yelkenlisi vardı yalnızlığıyla beraber. Umutları vardı hala yenilmemiş, kanrevan içinde ama pes etmemiş.
Ve o an geldi çattı… artık yolculuk vakti…
Alesta tramola yelkenler fora…
Yelkenler rüzgarla bütünleşti, ve o rüzgarı iliklerinde hissetti…
Aganta burina burinata…