Eli kolu bağlı. Aklı başka der yüreği başka. Daha gideceği çok uzun bir yol var. Aklı ile yüreğinin savaşında tek mağlup var o da kendisi. Bunu biliyor ama elinden bir şey gelmez. Bazen geriye dönmek istiyor, bazen çok ileriye gitmek… bazense silmek istiyor aklında ve kalbinde ne varsa.
Sonra bir düş konuyor parmağına. Atsan atılmaz satsan satılmaz bu masal. Tek isteği düşlerini gerçekleştirmek ama olmuyor. Kapısına hep geç kalınmışlığın pişmanlığı vuruyor. Gerçeği görmezden geldikçe içi acıyor. Kanatıyor hep yarasını. Acıtıyor. Belki de hak etti.
Hep bir bekleyiş var içinde. Hep bir özlem… Umut biraz da… Aklını boş bırakmaya gelmiyor dalıp gidiyor yine kendi yarattığı dünyasına. Gerçeklerden kaçmak, hep kaçmak istiyor. Hayalini gerçekleştirmeyi denedi. Ama her şeyi yine mahvetti. Hep pişmanlık var içinde, zamanla barışamıyor yıldızı. Ne günleri sayıyor, ne ayları… ne de saate bakıyor. Sahi bugün günlerden ne, hangi aydayız? Saat kaç oldu, çok mu geç kaldım?
Yerine hiçbir şeyi koyamadığı bir boşluk var içinde. Kenarına geldiğinde hep düşüyor. Kimbilir kaç kez öldü, ama hala yaşıyor. Sonunu bilmediği bir hayatı teneffüs ediyor. Oysa her şey ne kadar açık. Ama onun kurduğu bir başka hayal var. Onu istiyor ama hayatın labirentlerinde duvarlara çarpıyor, hep kaybolup duruyor. Arıyor ama bulamıyor. Sahi ışıkları kim söndürdü?
Sonrası hep aynı. Hüzünlü bir yalnızlık. Puslu bir hayal… Daha ne kadar sürecek bilinmez. Gel dediğinde gelse keşke. Git dediğinde hiç gitmese…
Her şeyin bittiğini anlatabilse kendine. Kaybettiğini anlayabilse… Bir damla gözyaşı. Geçer bu hayat. Zaman siler derler inanma. Sen silmedikçe silinmez.
Emrah Yumuk
25.09.2008